Soms zijn je verwachtingen zo hoog, dat je – met plateauschoenen – op de bovenste tree van een brandweerladder moet staan om ze te overzien. Zulke verwachtingen worden statistische gezien helaas zelden ingelost, ze overtreffen wordt meestal afgedaan als een mythe en toch is het precies dat wat er gebeurde. Een memorabele avond werd het, met het Hagen Quartett in de Sint-Pieterskerk in Leut. Het moge een wonder heten dat CC Maasmechelen er überhaupt in geslaagd is het gerenommeerde kwartet te programmeren.
Als je denkt dat een strijkkwartet een seksloos viertal is dat saaie serieuze muziek speelt van dode componisten (ik zie je knikken), weet ik wel zeker dat je nog nooit live naar een strijkkwartet bent gaan kijken (ik zie je weer knikken). Al zitten ze verankerd op hun stoel – terwijl hun bovenlichamen de ene keer zachtjes wuiven, een andere keer vervaarlijk zwiepen als populieren bij windkracht 5 – het is dynamisch en intens, bij momenten dartelend en wervelend, passioneel, soms sensueel maar altijd, altijd opwindend. Een samenspel – gekenmerkt door complete vanzelfsprekendheid, stilistische veelzijdigheid en technisch meesterschap – op zoek naar absolute schoonheid is het Hagen Quartett in een notendop.
De avond startte met het laatste strijkkwartet van Bela Bartok, geschreven in de donkerste periode van zijn leven. W.O II brak uit, hij verhuisde met zijn zieke moeder van Zwitserland naar Boedapest, en toen zij overleed verliet hij vriend en familie en vluchtte naar Amerika.
Vervolgens stond het door zonlicht beschenen “Italienische serenade” van Hugo Wolf en klassieker onder de klassiekers “Rosamunde” van Franz Schubert geprogrammeerd. Maar het absolute hoogtepunt van de avond was wat mij betreft de zesde van Bartok, een dode componist met springlevende muziek.
(as)
deintro.wordpress.com 
Mooi.
LikeLike