Lockdown

Lockdown, ik hoor het misschien niet te zeggen, maar ik gedij in deze lockdown.  Ik gedij omdat ondanks dat er minder omgevingsgeluiden zijn, ik meer hoor.  Ik gedij omdat ik meer zie ondanks dat er minder bekijks is.  Dat jonge koppel daar, zij in haar zwierige rode jurk, het mouwloze topje en de mintgroene handtas en hij, ja hij had beter zijn best mogen doen toen hij vanmorgen zijn kleren uitkoos.  Ik zie ze zo helder omdat ze de enige zijn die over het stadsplein slenteren.  Ik gedij omdat ik een bijna obscene gulzigheid heb naar boeken en daar knibbel knabbel ik het liefst aan in mijn woonkamer.  Ik gedij omdat ik het sowieso verkies om met mijn hond het bos in te trekken ipv te flaneren over een drukke winkelstraat. Introvert zei je, misschien wel maar dan toch de milde vorm.

Spiegeleieren, vegetarische worstjes, tomaatjes heel eventjes opgebakken met een draai uit de pepermolen, wat zeezout en tijm, groene thee, een croissant met nutella en – zelden versgeperst (gecultiveerde luiheid) – fruitsap, zo begin ik mijn zondag.  De radio steevast afgestemd op 89,9 MHz, met tussen tien en elf ‘Berg en dal’ en daar hoor ik “Quartets I-VIII” van John Cage.  Alsof een wit laken, gewichtsloos,  geweven uit de fijnste zijde van de Bombyx mori over me heen valt, mijn hartslag vertraagt, de wereld wordt vloeibaar. De ademruimte rond ieder akkoord, iedere noot, transparant,  zwevend verankerd alsof ze op social distance van elkaar staan.

(as)

ps : de foto bovenaan is van Steve McCurry

Extra’s in tijden van C. : Boekentip :  Jakub Malecki : Roest