Jolene, een wit gestreepte versie

“Beter een korte bijdrage dan geen” opperde J. met de zelfingenomenheid van een brulkikker. A. knikte –  meer uit gewoonte dan uit overtuiging – instemmend. C. daarentegen vond het een tikkeltje aanmatigend om alles als ‘bijdrage’ te beschouwen, terwijl K. rustig lag te doezelen in het lentezonnetje dromend over – mijn kleine bijdrage – Jolene.

Niet de originele versie van Dolly Parton maar deze ijzingwekkende cover van The White Stripes.  Onder het Youtube filmpje staat de volgende reactie : “I’ve always felt that with Dolly Parton’s original song, the message is that there is still a possibility she could keep her man from Jolene. Jack White performs the song as if it’s already too late and that chills me“.  Ik voel het precies zo, de rauwe , haast wanhopige zang snijdt als een gekarteld mes, and that chills me.

(as)