Ik verdenk, nee ik weet wel zeker dat groepen tijdens het componeren rekening houden met het meezinggehalte van een refrein. Niet mijn dada, maar soit, op een weide of in een stadion heeft het soms wel wat, eventjes toch. Maar soms heb je het als muzikant niet in de hand. En ook al speel je een intimistisch liedje, heel klein, heel persoonlijk, met een tekst die raakt daar waar de kippenvelknop zit, een bepaald deel van het publiek heeft daar geen boodschap aan en kweelt het hele liedje mee. Als je naast zo’n g(t)roep staat moet je je vuisten diep in je broekzakken stoppen om geen stommiteiten te begaan. Tenzij de zanger(es) ingrijpt, en dat is wat Miss Difranco zowel tijdens het nummer als op eind ervan doet. Ze legt ook even uit waarom.
Ani Difranco begon op haar negende al te busken, verliet op haar vijftiende het ouderlijk huis als emancipated minor, en op haar negentiende richtte ze haar eigen platenmaatschappij Righteous babe records op. Ze bezingt onderwerpen als armoede, racisme, seksisme, homofobie en oorlog. Check zeker “The Diner” – het speelplezier druipt ervan af – of het schrijnende “Out of range”. Hieronder een staaltje van haar energieke gitaarspel.
(as)
Ik heb het altijd geweten, geen hakuna matata voor jou 😊
LikeLike