Ciao Italia

Ik vroeg  me af ‘Wat is Italië?’  Al snel stuitte ik op de ‘usual suspects’, een tot een bundeltje bijeen geknoopte clichés waar niemand wat aan heeft.  Dus veranderde ik de vraag in ‘Wat is Italië voor mij?’ en na even nadenken – niet te lang want dan heb ik de neiging om in te dommelen –  kwam ik tot  ….  iets anders.

Italië is ‘La primavera’ van Botticelli en de fresco’s van Giotto,  het is in drie gretige happen een arancini oppeuzelen en nadien enkele glazen gekoelde Soave classicco drinken. Italië is de telefoon opnemen en “pronto” zeggen, het is ’buonasera’, ‘ciao bella’ en ‘che cazzo’ roepen op de binnenkoer waar de hond slaapt en de polenta geurt.  Italië is een gelato eten op het plein in San Gimignano en met een zaklamp door de straten van Stromboli struinen, het is overnachten in Oropa en bij het ochtendgloren de lauden mee prevelen, het is ‘Kaos’ van de gebroeders Taviani en ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’, het is Pavarotti  die in al zijn drama en tragiek ‘Nessun Dorma’ zingt.  En O ja bijna vergeten Italië is niet Tardelli die scoort in de WK finale van ’82, maar het feit dat hij geen blijf weet met zijn immense vreugde .  Italia is ‘LA GRANDE BELLEZZA”.

Ben je net terug uit Italië en begin je het nu reeds te missen of sta je op het punt om te vertrekken, de muziek zal u troosten en doen verlangen.  Niet de ‘usual suspects’, dus geen ‘Ti amo’ of ‘Gente di mare’ maar…. iets anders.

‘Sparring partner‘ van Paolo Conte, geen live registratie maar een super scene uit de film ‘5X2‘ van Francois Ozon met de wonderlijke Valerie Bruni-Tedeschi.

Soms vermoed ik dat er meer is dan louter toeval, ik zag net ‘La pazza gioia’ met wederom Valerie B-T in de hoofdrol en bij de eindgeneriek hoorde ik het romantische “Senza Fine” van Gino Paoli.  Bij de volgende songs is folkzangeres  Lucilla Gaelezzi de bindende factor, eerst solo met “Quante stelle nel cielo con la luna“, en hieronder met “Voglio una casa”(prachtige tekst) het nummer waardoor ik Christina Pluhar & L’Arpeggiata heb ontdekt, waarvoor eeuwig dank.

Ik kom ruimte te kort.  Celentano met “Svalutation” moet erbij, ik kan onmogelijk “Che sera” van Jose Feliciano overslaan, “E’ mezzanotte” – uit mijn prilste kinderjaren (4 of 5 jaar) – was mogelijk het eerste 45 toeren plaatje in ons gezin, het trieste “Vedrai vedrai” van Luigi Tenco.  Om Pino de Vittorio kan ik echt niet heen, mijn Italiaans is niet goed genoeg om hem te verstaan maar tegelijkertijd overstijgt het ‘taal’, hij grijpt me – met zijn stem, overgave en urgentie – keer op keer ‘per le palle’.

Het stond onmiddellijk vast dat dit mijn afsluiter zou worden. Het fragment begint met een luid applaus voor het net beëindigde “Va’pensiero” (het gekende slavenkoor).  Op 1’22” roept iemand uit de zaal ‘Viva Italia’, dirigent R. Muti draait zich om, uit  zijn bezorgdheid over het cultuurbeleid in Italië en vreest  – verwijzend naar de tekst “Ah mia patria si bella e perduta” – voor een teloorgang als er niet wordt ingegrepen.  En dan doet hij iets de jamais vu, hij herneemt “Va’ pensiero” en vraagt de zaal om mee te zingen. Heroïsch en diep ontroerend!

alla prossima

(as)