Pina Bausch : geen dans zonder muziek

Het was even organiseren want met mijn 15 jaar oude diesel mag ik Antwerpen niet meer binnen.  Dus werd het een trein-tram dag om aan deSingel te geraken.  Ik had de nieuwste van Luiselli meegenomen, maar slaagde er in de trein niet in om me te concentreren bij het lezen.  Ik ging immers niet zomaar naar een voorstelling, ik ging naar “Viktor” van Tanztheater Wuppertal, in een choreografie van – halleluja – Pina Bausch.  Bij dat vooruitzicht geraak ik kinderlijk opgewonden, stroomt het bloed als een twinkelend lentebeekje door mijn aders, vertoon ik de uiterlijke tekenen van een idiote blijdschap die door sommigen als aanstootgevend word ervaren. Ik vergeef het de onwetende graag.

Het typische Bauschiaanse theater is een mix van dans en theater in een collage-achtige structuur.  In 1975 maakt ze haar laatste echte dansstuk ‘Le sacre du printemps‘ naar het meesterwerk dat Igor Stravinski componeerde in 1913.  Het ballet verbeeldt een heidens ritueel waarin een tot offer gewijde maagd zich dood danst zodat de lente kan beginnen. Harmonie en melodie, de schoonheidsidealen van muziek tot dan toe, werden naar de achtergrond verschoven, ritme kreeg een leidende rol. De première veroorzaakte het grootste schandaal ooit in de muziekgeschiedenis.  De Parijse beau monde was verontwaardigd, verbijsterd.  Er werd over en weer geschreeuwd door voor- en tegenstanders, rake klappen  werden uitgedeeld.  Volgens politierapporten vielen er die avond dertig gewonden.

Reclamemakers misbruiken steeds liedjes om hun producten aan te prijzen.  Ik dacht : dat kan ik ook.  Ik vervang ‘misbruiken’ door ‘gebruiken’ m.a.w. ik gebruik “Lilies of the valley” van Miyake – een speelse melodie die zich meteen vastklikt in je geheugen – en maak reclame voor de fantastische documentaire “Pina” van Wim Wenders, naar het leven van de choreografe.  De dvd zit in de collectie van de bib en zou eigenlijk permanent uitgeleend moeten zijn. Indien je niet op de hoogte was, heb je nu geen excuses meer.

Overtuigd? Check dan zeker ook “Dancing dreams : in the footsteps of Pina Bausch”

Ondanks de afwezigheid van muziek, kan ik je deze magistrale hommage aan Pina door Dimitris Papaioannou niet onthouden.

(as)